Krajkowo - albo łażenie po lesie

 Krajkowo

gdzieś niedaleko

Warty, osada nad

starorzeczami.

Dookoła pola i lasy, tuż, tuż rzeka, za rzeką Rogalin, Kórnik, dęby.

Jedno z moich "miejsc na Ziemi".

Od ponad 20 lat w leśniczówce krajkowskiej "siedzi" mój brat cioteczny Jacek.

Nie wyobrażam sobie - bym w ciągu roku nie znalazł kilku dni, w czasie których nie mógłbym wędrować po krajkowskich lasach.

Bez ludzi, w towarzystwie wyżłów - aż trzy zamieszkują leśniczówkę - z aparatem, z własnymi myślami, jesienią z torbą na grzyby.

 O każdej porze roku jest tam pięknie, ale najpiękniej jest oczywiście jesienią. I to tą późniejszą - pod koniec października, na początku listopada.
Nad starymi zakolami Warty, nad bagniskami i uroczyskami unoszą się mgły, zza mgielnych zasłon wyłaniają się powyginane konary dębów. 
Mimo, że w tych wędrówkach z reguły towarzyszy mi przynajmniej jeden pies - spotkania z mieszkańcami lasu są na porządku dziennym.

A fotografowanie lasu - to prawdziwie uspokajające zajęcie...